مدح و مصیبت حضرت زهرا سلام الله علیها
ای زیـنـت آســمـان هـسـتــی ای عمر جهان و جـانِ هستی ای نوگل جان فدای عـصـمت ای رونــق بـوسـتـان هـسـتـی ای آیــنـــۀ جـــمــال یـــزدان ای دُرّ گــرانِ کــانِ هـسـتــی ای قـبـلـۀ حـق نـمای تـوحـیـد ای قــائـمــۀ جـهـان هـسـتــی ای جـان گـران بـهـای احـمـد ای هـسـتـی کــاروان هـستـی ای صبح امیـد تـیـره بـخـتـان ای مــادر مـهـربـان هـسـتــی ای چـشـمـۀ فـیـض بی نهایت پــیـــونــد نــبـــوت و ولایـت ای جــلــوۀ آیــه هـای قــرآن ای چـهــرۀ دلـگـشـای قــرآن زد بـوسه به دست تو محـمـد زیرا که تـویـی لـقـای قــرآن لبـخد تو آیـتـی است از نــور صوت تو بود صـدای قــرآن دردانــۀ نــازنــیــن احـــمـــد آئــیــنــه قـــد نـــمــای قــرآن ای شاخۀ نــور بـخش طوبـی ای گـوهـر پُـر بـهـای قــرآن کردی چو به مصطفی شکایت لـغـزیـد به چـهـره اشکـهـایت هر کس که به مهرت آشنا نیست آگـاه ز رحـمت خــدا نـیـسـت بی نور تو قلب هاست تاریک بی مهر تو روح را صفا نیست هر مـنـظـری از بهشتِ زیـبا جز نـقـش محـبت شما نیـست غـیـر از تو که آیـت جـمـالی هـمـتای عـلی مرتضی نیست مـانـنـد تو ای مـلـیـکـۀ حُـسن با قـلب عـلی کس آشنـا نیست افسوس که دشمـنـت نـدانست با چون تو گلی ستم روا نیست برخاست به ناله چون صدایت عـالـم بـگـریـسـت از بـرایـت افسوس که حرمتت شکـستـند افسوس که خاطر تو خستـنـد افــســوس ره نـفــاق شـد بـاز افـسـوس کـه بـاب علم بستـند هـنـگــام دفــاع از حــریـمـت یک عده به خـانه ها نشـستـند یک عــده دیـگـر از ره کیـن بر ضد خــدای عـهد بـسـتـنـد بـر خـانـۀ تـو هـجـوم بُـردنـد بــاب حــرم خــدا شـکـسـتـنـد آداب حـــرم چـگـونـه دانــنـد آنان که ز حُـب جـاه مـسـتـنـد آتـش چـو زدنــد بـر سـرایـت کردی تو خود ازعلی حمایت ای شـاهــد بــارگــاه اســـرار ای تـخـت نـشـیـن کـاخ انوار ای راز حــریـم لـن تــرانــی ای پـرده نـشیـن؛ جـمال دادار تـا بـود پــدر، عـزیـز بــودی در سـایۀ لطف خـیـر الابـرار افسوس پس از رسـول اکـرم گستـاخ شـد آن عـدوی مکـار در خانه وحی، آتش افروخت بـا دستِ جـمـاعـتی ز اشـرار شـد مـحـسـن چـنـد مـاهـۀ تـو مـقـتـول میـان درب و دیـوار ای وای شـکـست دنـده هایت ای کاش نمی شد این جنـایت افـسوس که بس گـنـاه کردیـم عمری به هـوس تـبـاه کـردیم در پیش تو جمله شـرمسـاریم چون نـامه خـود سـیـاه کردیم بـا ایـن هـمـه روسیـاهـی امـا مـهــر تـو چـراغ راه کـردیـم سـوی کـرم تو چـون گـدایـان با چـشـم طـمـع نگـاه کـردیـم هرگـز نـشـویم از تو نـومـیـد هـر چـنـد بـسـی گـنـاه کردیم زیــرا ز مــودّت حــســیـنـت جـبـران هـر اشـتـبـاه کـردیـم ای جـان حـسـان شود فـدایت بـنـمـای بـه بـنـدگـان عـنـایت |